Impressies van een, nieuwe, vriendin van Mieke’s reisbuddy.
Helaas heb ik haar zelf nooit ontmoet:
“Miek” zo ken ik haar: dikke, hechte vriendin van mijn hartsvriendin. Ongeveer 1.5 jaar geleden leerde ik mijn vriendin kennen. Het was juist in de periode dat Mieke overleed.
Ze nam heel mooi afscheid van “Miek” en eerde haar vooral door veel over haar te praten. Daardoor heb ik het gevoel dat ik Mieke ken:
Een unieke vrouw: iemand die jarenlang te bescheiden was om haar schilderijen te ondertekenen, als ook over ‘het niet schilderen van de randjes’… en tegelijkertijd als ik erover nadenk, na alles wat ik van haar weet, heb ik het gevoel dat haar leven niet afspeelde op de randjes of de hoekjes: dus waren randjes schilderen ook niet van doen. Ook dat paste vast bij Mieke. En dat is ook een manier om mensen met een glimlach aan haar te doen terugdenken, want zin voor humor had ze met hopen. Daarin klikten het tussen hen beiden ontzettend. 2 zotte mussen op een tak.
Vele schilderijen herkent mijn vriendin van de locaties waar ze samen op reis gingen: De mooie landschappen zijn geïnspireerd op prachtige foto’s die Mieke nam. Een vrouw met artistieke talenten. Wat ik van Mieke mocht horen is dat ze direct was in haar communicatie: rechtuit, hart op de tong.
Mieke en en zij hadden een warme, mooie hechte vriendschap, met veel ‘ups’ en af en toe een ‘down’ zoals het bij ‘echte’ mensen betaamt. Mieke reisde graag. Ik zie ze nu voor me, felle haren in de zon en wind, genietend.
De laatste intieme vriendinnenmomenten die ze samen beleefden, toont dat ze een ontzettend groot hart had en vrede had met haar keuze.
Met zekerheid regelde Mieke van hierboven mijn ontmoeting met haar En zo is de cirkel rond.
Met plezier koos ik daarom 2 mooie schilderijen van Mieke uit:
Het ene, overwegend lichtblauw met een vergezicht: een beetje flu: in de schemering ontluiken bergen en dalen, de zon tracht door te dringen. Heel rustgevend.
De andere was meteen mijn topfavoriet: donkerblauw en groenig: in het centrum een (voor mij althans) waterval waarop het zonlicht danst. Rondom is het donker. Enkel de waterval trekt mijn oog: het licht dat opduikt in het donker. De flow van het leven in een waterval weergegeven.
Dankzij mijn vriendin (en Mieke) zal ik jarenlang kunnen genieten van de kunsten van Mieke. Een schilderij van een beschermengel dicht bij mij. Ik wens dat het daar heel goed gaat hierboven, en dat ze waakt over mijn vriendin.
Ik zal voor Mieke er zijn voor haar.
———————————————————————————————————————————————————
Herinneringen van haar reisbuddy
Sardinië 2009; Eenzame boom op een strandje
Schilderij: 
Foto: 
” afbeelding van een eenzame boom op een strandje waar we passeerden (we zijn er een paar keer langs geweest, dan zeiden we dat we die eenzame boom nog een bezoekje moesten brengen, die ziet anders niemand :-). Ze zei toen dat één van deze foto’s die ik had genomen er ééntje was voor de voorpagina van National Geographic en ik zei haar dat zij er dan maar een memorabel schilderij van moest maken, et voilà!”
Sardinië 2009; De weg naar de hemel
Schilderij: 
Foto: 
Dit zijn de bomen op weg naar het strandje waar we heen gingen op Sardinië. Het was “ons privéstrand”, want zelden waren er nog andere bezoekers. We gingen er iedere avond zwemmen vóór de aperitief.
Op één van de dagen ging Mieke zwemmen in de zee. Ik keek vanop het strand toe en zag hoe zij dobberde in het water terwijl de zonnestralen schitterende parels om haar heen strooiden op het water. Ze zag er zo vredig uit, het beeld was sprookjesachtig mooi. Echter toen ze probeerde uit het water te komen werd ze telkens weer door een golf gegrepen en terug in de zee getrokken.
Ik hoorde haar te gaan helpen gaan helpen maar lag dubbel van het lachen op het strand, waardoor zij ook zo hard moest lachen en opnieuw door een golf gegrepen werd. Toen ze uiteindelijk uit het water geraakte zat er zeker een kilo zand in haar badpak. Kapot van het lachen reden we richting ons huisje, na zo’n avontuur hoge tijd voor wijn en chips. Ik zei haar die avond bij de aperitief dat mocht ze er op een dag niet meer zijn dat ik me haar zo zou voorstellen in de hemel, badend in de zee omgeven door de glinsterende parels van het zonlicht. Dat vond ze een prachtige gedachte, maar ze hoopte wel dat er dan een trapje zou zijn om er weer uit te komen want al dat zand in haar badpak vond ze toch niet prettig. Ik antwoordde:”Miekske eens je in de hemel bent dan hoef je er niet meer uit te komen”. “Dat is ook weer waar” zei ze en daar hebben we geklonken.